Φτιάχνουμε Βάζα από Σχοινί

Τι θα λέγατε για μια αλλαγή;

Είναι το ιδανικό tip για να αλλάξετε την διακόσμηση στο τραπέζι σας οικονομικά!
Το μόνο που θα χρειαστείτε είναι λίγο σχοινί.  Υπάρχουν σχοινιά σε διάφορα πάχη αλλά και χρώματα.  Κάντε την επιλογή σας με βάση τα χρώματα του σπιτιού σας.

Θα χρειαστείτε ακόμα και μια κατάλληλη κόλλα για τα υλικά που έχετε επιλέξει.

(Σε χρωματοπωλεία ή σε καταστήματα με είδη σκαφών θα βρείτε ποικιλία από σχοινιά και κόλλες)

Τοποθετήστε κόλλα εξωτερικά στο βάζο ή το κουτί και γυρίστε το σχοινί γύρω του! Μην φοβηθείτε να δημιουργήσετε διάφορες πλέξεις με το σχοινί!!

Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερο, μοναδικό και οπωσδήποτε διαφορετικό από τα  βάζα του εμπορίου!

diy nautical vase

simpledetailsblog

Twine Coasters - Φτιάχνω Πλεκτά Σουβέρ με Σχοινί ή Σπάγγο

Το πλέξιμο με σχοινί ή σπάγγο δεν είναι και το πιο εύκολο. Αλλά μας αποζημιώνει για την ανθεκτικότητα των αντικειμένων που θα φτιάξουμε και τη μινιμαλιστική αισθητική τους.

Υλικά που χρειάζονται:

Σπάγγο ή σχοινί
Βελονάκι Νο 4 ή 4,5
ψαλίδι
βελόνα για νήματα

Μπορείτε να αγοράσετε σπάγγο από το super market ή χρωματοπωλείο. Σπάγγο ή σχοινί θα βρείτε σε διάφορες ποιότητες και σε καταστήματα με υλικά για Σκάφη.  Ισχύει και εδώ ότι το καλύτερης ποιότητας είναι και λίγο ακριβότερο.
(Αγόρασα σπάγγο από το χρωματοπωλείο της γειτονιάς μου ένα πολύ μεγάλο ρολό και κόστιζε 2,80 ευρώ.)

Ξεκινάμε:
Φτιάχνουμε μιά αλυσίδα με  6 γαϊτανάκια και κλείνουμε με ένα βουβό γαϊτανάκι.

Και συνεχίζουμε πλέκοντας μέσα στην αλυσίδα 12 ποδαράκια

Συνεχίζουμε 2η σειρά πλέκοντας 2 ποδαράκια σε κάθε ποδαράκι της προηγούμενης σειράς.

Το σουβερ μας είναι έτοιμο. Αν μας φαίνεται μικρό μπορούμε να προσθέσουμε μια σειρά ακόμα είτε με μισά ποδαράκια είτε με ολόκληρα.

Εξαρτάται από το είδος και το πάχος του σπάγγου που έχουμε επιλέξει.

Τέλος, περνάμε το σπάγγο που κόψαμε, στη βελόνα και το στερεώνουμε στη πίσω πλευρά.

Αν όταν ακουμπίσετε το ποτήρι, παρατηρήσετε ότι δεν έχει ευστάθεια, αφαιρέστε από το εσωτερικό μερικά ποδαράκια, π.χ. αντί για 12 βάλτε 10. Κάντε μερικές δοκιμές ...

Μου αρέσουν τα σουβέρ με σχοινί,  είναι απλά και δείχνουν τραχιά και ρουστίκ!





@deliacreates.com

Φτιάχνω Λικέρ με φύλλα Αρμπαρόριζας

Τα φύλλα της αρμπαρόριζας χρησιμοποιούνται σε διάφορα γλυκά του κουταλιού (κυδώνι και σταφύλι), στα λουκούμια και στα παγωτά για το άρωμα τους αλλά χρησιμοποιούνται ακόμα και στην οινοποιεία. Μπορείτε να φτιάξετε και τσάι (άνθη και φύλλα ως έγχυμα), και μάλιστα τονώνει το νευρικό σύστημα και είναι επουλωτικό, διουρητικό και αντιδιαβητικό. Η χρήση της ενδείκνυται σε όσους υποφέρουν από κατάθλιψη, υπερένταση, πέτρα των νεφρών και διαβήτη.

Έχει χαλαρωτικές ιδιότητες, βοηθάει στην ανακούφιση από τη ναυτία και τις ημικρανίες. Ανακουφίζει από τους πόνους της αρθρίτιδας! Μειώνει τη χοληστερόλη. και εξαφανίζει τις άφτρες και τις καούρες από τον οισοφάγο! το ΛΙΚΕΡ με φύλλα αρμπαρόριζας κρατάει όλες τις θεραπευτικές ιδιότητες του φυτού αν είναι σωστά φτιαγμένο..!!

ΥΛΙΚΑ

1 1/2 λίτρο Ρετσίνα
1 κιλό ζάχαρη κρυσταλλική
50 φύλλα αρμπαρόριζας μεγάλα

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Τα κλείνουμε όλα αυτά μαζί σε ένα βάζο σε σκοτεινό μέρος, και τα κουνάμε κάθε μέρα μέχρι να λιώσει η ζάχαρη σε 15-20 μέρες είναι έτοιμο.. 

στην υγειά σας!!

@ σοφία παππά

Κίτρινο το χρώμα της ζωντάνιας

Σύμφωνα με τη Γαλλίδα εθνολόγο των χρωμάτων Anne Varichon, στην αρχαιότητα το κίτρινο ήταν συνυφασμένο με την ευημερία. Όμως στα χρόνια που ακολούθησαν συνδέθηκε με την προδοσία και τον Ιούδα, την ατιμία, τον φθόνο και την απομίμηση (αφού προσπαθεί να μιμηθεί το χρυσό χρώμα), μέχρις ότου ήρθε η Αναγέννηση στη Δύση για να αποκαταστήσει το όνομά του και να διαλύσει τις προκαταλήψεις.

Χρώμα ηλιακό, φωτεινό, ζεστό (όχι, θερμό με την έννοια του κόκκινου χρώματος) που δείχνει σοφία, κατανόηση, νιότη, ζωντάνια, ενεργητικότητα, ευτυχία, περιέργεια, ευελιξία, πρόοδο, ροπή στην διασκέδαση, επικοινωνία, έντονη διαισθητική αντίληψη, διανόηση, καθαρότητα συναισθημάτων και πλήρης απελευθέρωση από πάθη. Επίσης, χρώμα που τυφλώνει, εντυπωσιάζει, αποκαλύπτει αλλά ...και εμπνέει.

Εκφράζει τη νεότητα, την χαρά και καθαρίζει το νου που εξαγνίζει τις σκέψεις. Είναι αντικαταθλιπτικό και ιδανικό για χώρους εργασίας, ενώ στις απαλές αποχρώσεις του ξεκουράζει. Συνδέεται όμως πολλές φορές με την απάτη, τη δειλία και την ζήλια.

Στην χρυσαφένια του απόχρωση (χρυσοκίτρινο) αντιπροσωπεύει την πνευματική τελείωση και την ηρεμία. Ακόμα, χρησιμοποιείται πολύ στην θρησκευτική ζωγραφική, στο φωτοστέφανο των αγίων, ενώ το άτονο κίτρινο έχει χρησιμοποιηθεί ως χρώμα προδοσίας στην απεικόνιση του Ιούδα.

Το σκοτεινό (σκούρο η «λασπωμένο») κίτρινο συμβολίζει το δόλο, την προδοσία, την φιλοδοξία, τη μυστικοπάθεια, την απιστία και την φιλαργυρία. Γενικότερα, όσοι αποφεύγουν το κίτρινο χρώμα, έχουν την τάση να απογοητεύονται εύκολα ενώ προσπαθούν να «εξηγήσουν» τα ανεξήγητα συναισθήματα τους με την λογική.

Η ιστορία των ζυμαρικών

Η Ελληνική Μυθολογία αναφέρει ότι ο Ήφαιστος δημιούργησε ένα εργαλείο που έφτιαχνε ¨κορδόνια από ζύμη¨. Οι ρίζες των ζυμαρικών χάνονται στους αιώνες, δεδομένου ότι  αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι ετοίμαζαν πιάτα που έμοιαζαν πολύ με τα σημερινά μακαρόνια, με τη διαφορά ότι γίνονταν ψητά και όχι βραστά. Τα βασικά συστατικά τους όμως, το σιτάρι και το νερό, είναι τόσο κοινά που είναι δύσκολο να τους αποδοθεί μία και μόνη καταγωγή. Το όνομα ¨μακαρόνια¨ πιθανόν να προέρχεται από το ελληνικό ¨μακαρία¨. 

Πράγματι είναι γνωστό οτι οι αρχαίοι Έλληνες ετοίμαζαν αποξηραμένα παρασκευάσματα από αλεύρι που άφηναν μαζί με λάδι και κρασί στους τάφους των νεκρών (των μακάρων). Κατ’ άλλη εκδοχή μπορεί να προέρχεται από το λατινικό¨amaccare¨(=κόβω). Στο Βυζάντιο, τα ζυμαρικά σερβίρονταν ως γλυκό με μέλι και κανέλλα. Συνέχεια αυτής της γαστρονομικής συνήθειας είναι τα Χριστουγεννιάτικα ¨μελομακάρονα¨. Ο ευρύτατα διαδεδομένος θρύλος ότι τα μακαρόνια έφερε στην Ιταλία ο Μάρκο Πόλο με την επιστροφή του από την Άπω Ανατολή τον 13ο αιώνα απορρίπτεται πλέον από τους μελετητές. Η πρώτη αναφορά στην ύπαρξη των ζυμαρικών χρονολογείται γύρω στο 1000 π.χ., στην αρχαία Ελλάδα, όπου η λέξη “λάγανον” περιέγραφε μία φαρδιά πλακωτή ζύμη από νερό και αλεύρι, την οποία έκοβαν σε λωρίδες. Η ζύμη αυτή μεταφέρθηκε και στην Ιταλία από τους πρώτους Έλληνες έποικους γύρω στον 8ο αιώνα π.χ., και μετονομάστηκε σε “laganum” στα λατινικά, τα σημερινά Λαζάνια. 

Το γεγονός πιστοποιείται από Λατίνους συγγραφείς όπως ο Κικέρων, ο Οράτιος και από τον περίφημο καλοφαγά Απίκιο, ο οποίος στην πρώτη ίσως συμπληρωμένη μαγειρική στην ιστορία περιγράφει αυτοκρατορικά γεύματα με “laganum”. Η πρώτη όμως χειροπιαστή απόδειξη για την ύπαρξη των ζυμαρικών ανήκει σε ευρήματα που ανακαλύφθηκαν σε τοιχογραφίες του 4ου αιώνα π.χ., σε οικισμό των Ετρούσκων βόρεια της Ρώμης, όπου αναπαριστούνται διάφορα σκεύη για το βράσιμο νερού, μία επιφάνεια για την ανάμιξη νερού με αλεύρι, ένας κυλινδρικός πλάστης και ένα εργαλείο κοπής, παρόμοιο με αυτό που χρησιμοποιείται σήμερα για να κόβουμε τα ζυμαρικά. Τα ζυμαρικά υπήρχαν χωρίς αμφιβολία και στην αρχαία Κίνα, καθώς και στον Αραβικό κόσμο, αφού υπάρχουν γραπτές αναφορές σε μεσαιωνικά κείμενα του Ισλάμ για κάποια ζυμαρικά με την ονομασία “rishta”. Aυτό που παραμένει άγνωστο είναι το κατά πόσον αυτά προϋπήρχαν της Ελληνικής εκδοχής. Μία παράδοση λέει οτι οι Άραβες ζύμωναν μακαρόνια και τη συνταγή αυτή την πήραν οι Έλληνες που ταξίδεψαν μέχρι τη Σικελία και την Νάπολη και την μετέφεραν στους Ιταλούς. Η πρώτη συγκεκριμένη γραπτή αναφορά σε χυλοπίτες μαγειρεμένες με βράσιμο βρίσκεται στο Ταλμούδ της Ιερουσαλήμ, είναι γραμμένη στα αραμαϊκά και χρονολογείται στο 5 αιώνα μ.Χ. 

Όταν η Σικελία καταλήφθηκε τον 9ο αιώνα από τους Σαρακηνούς αυτοί μετέφεραν και τις διατροφικές τους συνήθειες οι οποίες περιελάμβαναν και τα ζυμαρικά. Σε κείμενα του 12ου αιώνα γίνεται αναφορά στην παραγωγή ενός είδους σπαγγέτι στο Παλέρμο, με το όνομα “itria”, λέξη Περσική που σημαίνει “κορδόνια”. Το είδος αυτό παράγεται μέχρι και σήμερα στην Σικελία και αποκαλείται “trii”. Η πρώτη συμπληρωμένη συνταγή ζυμαρικών καταγράφεται στα μέσα του 15ου αιώνα στο βιβλίο του μάγειρα Martino da Como και αργότερα συναντάμε τα ζυμαρικά στα κείμενα του Bartolomeo Sacchi, ο οποίος μας λέει ότι τα μακαρόνια πρέπει να βράζονται για όσο διαρκούν τρία “Πάτερ Ημών”. Από τον 15ο αιώνα και μετά τα μακαρόνια αρχίζουν να κατασκευάζονται και σε εμπορική βάση, μέχρι όμως τον  17ο αιώνα δεν κατελάμβαναν σημαντική θέση στην διατροφή των λαών και καταναλώνονταν μόνο ως πολυτελές γεύμα ή σαν γλυκό. Τον 18ο αιώνα που τα μακαρόνια γνώρισαν την μεγάλη τους άνθηση. 
Το 1700 υπήρχαν στην Νάπολη κάπου 60 καταστήματα που πουλούσαν ζυμαρικά, τα οποία έφτασαν τα 280 το 1785. Το κλίμα της Νάπολης ήταν ιδανικό για την σωστή αποξήρανση των μακαρονιών τα οποία άπλωναν σε ξύλινες βέργες στον ήλιο να στεγνώσουν σε κάθε γωνιά της πόλης. Ο Goethe στο ημερολόγιο του, Ταξίδια στην Ιταλία (από το 1787) ορίζει το μακαρόνι ως «περίτεχνο ζυμάρι, φτιαγμένο με ψιλό σιμιγδάλι, λεπτοδουλεμένο, βρασμένο και κομμένο σε διάφορα σχέδια». Η ανάμιξη της ζύμης  τότε γινόταν με τα πόδια, όπως το πάτημα των σταφυλιών, μέχρι που ο Βασιλιάς Φερδινάρδος ο 2ος ανάθεσε στον Cesare Spadaccini να κατασκευάσει τον πρώτο μηχανικό πατητήρι από χαλκό. Σύντομα αρχίζουν να λειτουργούν και τα πρώτα εργοστάσια μακαρονιών. Τα μακαρόνια μέχρι τότε συνδυάζονταν κυρίως με πιπέρι και τυρί και τρώγονταν με τα δάκτυλα. 

Με την εισαγωγή της ντομάτας από τον Νέο Κόσμο αρχίζουν γύρω στο 1800 να εμφανίζονται και οι πρώτες σάλτσες ντομάτας για μακαρόνια, που ήταν κυρίως ντομάτες που βράζονταν με αλάτι και βασιλικό και σύντομα αρχίζει να χρησιμοποιείται το πιρούνι με τα 4 δόντια το οποίο μπορεί να μεταφέρει με λιγότερες απώλειες τα σπαγγέτι από το πιάτο στο στόμα. Η όλη διαδικασία παραγωγής των ζυμαρικών αρχίζει περί τα τέλη του 19ου αιώνα να αυτοματοποιείται και να απλώνεται όχι μόνο σε ολόκληρη την Ιταλία αλλά και σε όλο τον κόσμο γενικότερα, και αρχίζουμε πλέον να μιλούμε για την Βιομηχανία Ζυμαρικών. Σήμερα, τα ζυμαρικά αποτελούν ένα από τα βασικά διατροφικά προϊόντα πολλών λαών και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γής, άνθρωποι από διαφορετικές κουλτούρες απολαμβάνουν τις φημισμένες παραδοσιακές συνταγές αλλά και χιλιάδες παραλλαγές, προσαρμοσμένες στις ιδιομορφίες,  τα γούστα και την κουλτούρα της κάθε χώρας. 

melissa.gr